LA, here i come!!!

Vrijdag 9 mei

Vandaag ben ik aangekomen om 7 pm LA time. Dat is dus 4 uur in de nacht.
Na een vlucht van 17 uur. En wat voor een vlucht.. Ik heb het overleefd in me eentje!!! Was best wel spannend hoor..

De vlucht is redelijk goed gegaan. Ik had al via het internet ingecheckt, dus ik hoefde er niet meer 3 uur van te voren aanwezig te zijn, maar goed aangezien Ag haar verjaardag vierde die avond en 'het' héél erg gezellig was had ik maar weinig slaap gehad. De wekker ging om 7.30 en om 8.30 vertrokken we naar schiphol.
Bij schiphol aangekomen bleek dat mijn koffer 1,5 kilo te zwaar was. Hierdoor moest ik mijn bagage weer herindelen, wat allemaal wat meer tijd koste.
Toch op tijd het vliegtuig gehaald, ik zat er om 10.30 in. Om 10.55 vertrok in in de lucht.
Er waren 2 dingen tijdens de vlucht die me erg vermoeide. Als eerste de controles. Héél irritant. Ik ben in het totaal op schiphol zeker 4 keer gecontroleerd, met hele ondervraging wat ik kom doen, waar al mijn spullen vandaag komen tot wat voor een werk in doe. Denk je dat het over is, wordt het in Amerika nog erger. Daar werd ik zeker 5 keer ondervraagd, ik heb mijn vingers moeten scannen en mijn gezicht. Daarna werd ik er nog eens uitgepikt om nog een hele check up achter bij de douane te krijgen. Ik was er echt helemaal van geïrriteerd. De man zei dat het een random pickorder was, maar de vragen die hij me stelde vermoedde ik dat dit niet helemaal zo was. Hij moest weten waar Sukorejo lag ook moest hij weten waarom ik in Egypte was geweest. Hij checkte letterlijk alles in al mijn tassen. Dit hield in dat mijn koffer-inhoud er niet meer uitzag. Ik had het gevoel alsof er op mijn voorhoofd "terrorist" stond geschreven.
Maargoed, met een beetje sarcasme en bijdehante opmerkingen was het ook wel weer een ervaring. Na wat navraag blijkt dat je op de internationale borders van Amerika geen rechten hebt als passagier. Dus ze kunnen alles met je doen wat ze willen. Verdenken ze je van bolletjes dan krijg je gewoon een inwendig onderzoek. Had ik snel moeten haasten om mijn next flight te nemen, dan had ik gewoon pech en zou ik mijn vlucht missen. Niks leek te wijken voor de bescherming van het land tegen “indringers”. Maargoed ik heb het overleefd.

Daarnaast heel irritant als je een stop hebt in Philladelphia waar nog eens weer een andere tijdszone is. Je raakt er echt helemaal van door de war.
In Philly heb ik 2,5 uur gewacht. Het was er super grauw en donker weer. Het vliegtuig had ook vertraging door het slechte weer. Op dat moment voelde het nog alsof ik juist terug van vakantie was gekomen en de zon achter me had gelaten, terug naar een donker en grauw kikkerlandje.. Maar het tegendeel was waar.
Wat wel leuk was, was dat er meteen de Amerikaanse koolhydraten je tegenmoet kwamen. Hoe kan je zo veel caloriën nou weerstaan?!! Donken Donuts, Americaanse saladbars, snackbars, hoddogs en pizzaria’s waar je een slice het voormaat van 15 bij 20 cm is.
Pluspunt was ook dat ik op de vlucht van Philly naar LA alleen zat, waardoor ik mijn benen kon stetchen en zelfs nog kon liggen slapen. De crew deed er totaal niet moeilijk over.

Maargoed na 30 minuten te hebben gewacht op mijn koffer moest ik op zoek gaan naar een airport shuttle. Je had een soort rotonde waar alle uitgangen van de verschillende gates uitkwamen en om de 150 meter de zelfde busstops. Er waren 3 verschillende stops, maar goed welke moet je nemen. Ik stond bij de busstop waar de privé shuttles van de verschillende hotels van LA stopten. Ik was al 2 keer op en neer gelopen en had het een beetje gehad.
Maar gelukkig was daar José. Een Mexicaanse buschauffeur die me wel wou helpen. Ik mocht met zijn bus meerijden tot aan de juiste stop. Dit scheelde mij weer 100 meter lopen. Hij was super vriendelijk. Ik moest meteen aan Danny de Vito denken, want hij had de zelfde vrolijke look on his face. Hij was zo vriendelijk dat ik meteen zijn nummer kreeg. Voor het geval dat ik hem misschien nodig had. Ik heb het maar vriendelijk aan genomen, maar ik was er meteen van overtuigd dat ik José die dag voor het laatst zou zien.
Ik hoopte dat de plek, die ze via de mail zeiden dat er zou zijn, er nog steeds was. Ik was zo moe en had echt geen zin om nog verder te gaan zoeken.

Uiteindelijk was ik om 9.30 pm aangekomen en ingecheckt. Na het opmaken van mijn bed, had ik super honger gekregen. Dus maar effe de buurt verkennen. Ik vrouw van de receptie vertelde me dat er 150 meters verder op een sandwich bar was die 24 uur per dag open was. Ze zeggen dat alles zo groot is hier, nou dat begon al meteen bij het zien van de auto’s. Heel veel grote auto’s, allemaal polished en blinkende velgen. Zo ook mijn sandwich. De tonijnsalade zat er letterlijk 3 centimeter dik op. En de sla en tomaat net zo. Ik moest meteen aan Hayat denken, die zou er heel blij mee zijn. Ik kreeg het niet op, maar tot de helft. De andere helft heb ik moeten weggooien. Erg zonde.

Uiteindelijk om 0.30 am gaan slapen. Na te hebben gemaild dat ik veilig ben aangekomen.

’S Nachts mijn kamergenoten ontmoet. 2 meiden van Birmingham. Caralyn en Amy. Zij kwamen net terug van het uitgaan. Dit was een korte kennismaking, daarna weer gaan pitten.